علی لندی،عظمت انسانی در نوجوانی...

ریزعلی پیراهن از تن کند و تو تن را ز تن
آفرین بادت «علی لندی»! لر پاک وطن!

«لر» خدای مهر و عشق و غیرت و مردانگی‌ست
در شجاعت نیست چندان فرق بین مرد و زن

«حاج قاسم» افتخارش بوسه بر دست تو بود
گر چه خود لر بود «قیصر» نیز لر بوده‌ست و من؛

«لر» نی‌ام اما دلی لر دارم از جنس خدا
دوست می‌دارم لران را مثل خاک این وطن

در همین ایذه شکست رومیان را زد رقم
«آریوبرزن» همان گرد دلیر صف شکن

لنگی تیمور و زخم شانه دانی از کجاست؟
از همین شیراوژنان  قوم «رومشگان» من

گر عقابی بگذرد از آسمانش بی‌گمان
باج خواهد داد پر را؛ وای بر زاغ و زغن

از «علی مردان» و «بی‌بی مریم» ش کم گفته‌اند
شاعران و قصه پردازان و اصحاب سخن

دایه دایه وقت جنگ آمد بیا یادی کنیم
زان همه گلگون قبا و زین همه خونین کفن

ای خوش آن مرگی که می‌سوزی  و سر تا پای تو
یاد زهرا(ع) و علی(ع) یاد حسین(ع) است و حسن(ع)

 

‌"سروده ای از علیرضا قزوه در وصف علی لندی"

فداکاری

اگر این شهادتها نبود، اگر این فداکاری‌ها نبود، این نظام باقی نمیماند؛ این نهال نظام ، مورد تهاجم طوفانهای سخت بود..

(حضرت آیه الله خامنه ای)

ایران قوی نتیجه ی فداکاری های بزرگ

 دردا که سوخت آتش سوزنده جان تو

1.  پژمرده شد ز جور فلک بوستان تو

 کوتاه بود اگرچه تو را عمر در جهان

شد جنت ارم وطن جاودان تو

 از صولت شهادت تو شیر مرد خرد

 گشتند سربلند همه دودمان تو

 هرکس شنید قصه جان دادن تو را

بگریست  همچو ابر بهار از خزان تو

سردار اسعد آن یل فاتح اگر که بود

 می داد بوسه ها به سر و بازوان تو

 زین پس خورند ایل به هنگام حل و عقد

 سوگند ها از روی ارادت به جان تو

عشقی که داشتی پی ایثار جان خویش

اینک به سیرعرش شده  نردبان تو

سیل سرشک گشته ز چشمان ما روان

 خم گشت چون که قامت سرو روان تو

 محدوده ی زمین چو برای تو تنگ بود

• بی حد و مرز کرد خدا آسمان تو

قهرمان شعله ها

برای جوانمردی و مروتی که در حق هر کس می کنی، امید هیچ پاداشی نداشته باش.

پابلو پیکاسو

فداکاری در ذات ایرانیان است.پایانی ندارد...

 از «دهقان فداکار» دهه بیستی و «دریاقلی» ناجی آبادان دهه‌ سی‌ای، تا «فهمیده» بزرگمردِ کوچک دهه‌ی چهلی و آن معلم فداکار دهه پنجاهی، رسیدیم به «علی لندی» قهرمان دهه هشتادیِ امروز، که نشان از ذات فداکار ایرانی‌ها دارد.

«محمد جواد عابدی اردکانی» فعال اجتماعی استان یزد در یادداشتی در وصف «علی لندی» و با عنوان «فداکاری که در ذات ایرانیان است، پایانی ندارد»، آورده است؛

مگر می‌شود قصه‌ی «ریز علی خواجوی» قهرمان داستان «دهقان فداکار» ‌که شب هنگام در سوز سرمای زمستان آذربایجان، لباس خود را آتش زد تا جان صدها مسافر قطاری را نجات بخشد یا ایثارگری «حسین فهمیده» ۱۲ ساله که با نثار جانش در زیر تانک دشمن، «رهبر» یک ملت لقب گرفت را فراموش کرد.

هنوز یادمان نرفته و نخواهد رفت، قصه دلاوری «دریاقلی سورانی» که هشت کیلومتر را با دوچرخه‌ای قراضه رکاب زد تا یک شهر را، «آبادان» از سقوط به دست نظامیان بعثی نجات دهد.

 هنوز گرم قصه‌ی معلم فداکار، «حسن امید زاده» که اسیر آتش شد تا  جان ۳۰ دانش‌آموز شفتی را نجات بخشد، بودیم که قهرمانی دیگر در سرزمین دلاوران و قهرمانان و فداکاران، نامش را در کتاب قهرمانان ایران‌زمین ثبت کرد.

آری امروز، فداکاری «علی لندی» نوجوانی از خطه فداکار خیزِ خوزستان که دل به آتش زد تا جان مادرانی را از آتش نجات دهد، در تاریخ سرزمین دلیران ثبت شد.‌

علی نوجوان قهرمانی که خود سوخت، تا هم دل فرزندانی از داغ بی‌مادر شدن نسوزد و هم بر همگان ثابت کند که داستان فداکاری در ایران پایانی ندارد. 

روحش شاد و یادش گرامی

ایران قوی است چون فداکارانی همچون لندی، خواجوی، فهمیده و محمدی را دارد...

ریزعلی پیراهن از تن کند و تو تن را ز تن
آفرین بادت «علی لندی»! لر پاک وطن!
«لر» خدای مهر و عشق و غیرت و مردانگی‌ست
در شجاعت نیست چندان فرق بین مرد و زن
«حاج قاسم» افتخارش بوسه بر دست تو بود
گر چه خود لر بود «قیصر» نیز لر بوده‌ست و من؛
«لر» نی‌ام اما دلی لر دارم از جنس خدا
دوست می‌دارم لران را مثل خاک این وطن
در همین ایذه شکست رومیان را زد رقم
«آریوبرزن» همان گرد دلیر صف شکن
لنگی تیمور و زخم شانه دانی از کجاست؟
از همین شیراوژنان  قوم «رومشگان» من
گر عقابی بگذرد از آسمانش بی‌گمان
باج خواهد داد پر را؛ وای بر زاغ و زغن
از «علی مردان» و «بی‌بی مریم» ش کم گفته‌اند
شاعران و قصه پردازان و اصحاب سخن
دایه دایه وقت جنگ آمد بیا یادی کنیم
زان همه گلگون قبا و زین همه خونین کفن
ای خوش آن مرگی که می‌سوزی  و سر تا پای تو
یاد زهرا(ع) و علی(ع) یاد حسین(ع) است و حسن(ع)

"ع" مثل << علی>>

شمع شدن و سوختن و نور افشانی کردن و کشوری را واله و شیدا و پروانه خود کردن سن و سال نمی شناسد.
فرقی نمی کند، حسین فهمیده و بهنام محمدی ۱۳ ساله سال ۵۹ باشی، یا علی لندی ۱۵ ساله سال ۱۴۰۰. حالا آغوش بهنام و حسین در رضوان الهی برای تو باز است، بزرگمرد...
پربکش
پرواز کن
هَنیئاً لَک

پروانه ها از شعله ها پَروا ندارند..

درس اول ماه مهر:
شجاع مثل بهنام
فداکار مثل علی
ما فرزندان ایرانیم...
به یاد قهرمان #علیلندیبختیاری